استخراج مواد معدنی حیاتی، کلید انتقال به انرژی‌های سبز
کارشناسان معدنی هشدار می‌دهند که اگرچه استخراج مواد معدنی حیاتی، نقش مهمی در گذار سبز جهانی ایفا می‌کند اما شرایط کنونی بخش معدن و چالش‌های موجود در آن، باعث شکل‌گیری موانع سرمایه‌گذاری در آینده نزذیک خواهد شد.
مواد معدنی حیاتی شامل فلزاتی مانند مس، لیتیوم، نیکل، کبالت و عناصر نادر خاکی است که جزو مهمی در فناوری‌های سبز نوظهور مانند توربین‌های بادی و وسایل نقلیه الکتریکی به شمار می‌آید. کارشناسان و سرمایه‌گذاران معدنی در یک نشست در هفته معدن سنگاپور که روز چهارشنبه گذشته به پایان رسید، تاکید کردند که تقاضای رو به رشد فناوری‌های سبز، افزایش حمایت دولت و جریان سرمایه به بخش حیاتی معدن را ضروری می‌کند.
آدام متیوز، رئیس کمیسیون سرمایه‌گذاران جهانی در معدن ۲۰۳۰، عنوان کرد: به بیان ساده، ما بدون اصلاح صنایع معدنی برای مقابله با خطرات پایدار نمی‌توانیم به اهداف توافق‌نامه آب‌و‌هوایی پاریس برای کاهش کربن بدون استخراج بیشتر و استفاده از مواد معدنی حیاتی دست یابیم.
بنا بر اعلام بانک سلطنتی کانادا، برآوردن تقاضای مس به تنهایی در دهه آینده به بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار سرمایه نیاز دارد. با این حال، این هیئت اعلام کرد که بخش مواد معدنی حیاتی برای متقاعد کردن سرمایه‌گذاران به این چشم‌انداز، تلاش کرده و این صنعت با خطر کاهش میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری مورد نیاز برای برآورده کردن خواسته‌های آتی مواجه است. به گفته دومینیک بارتو، رئیس غول معدنی استرالیایی (ریوتینتو) یک مانع بزرگ برای سرمایه و حمایت، ارتباط این صنعت با بلایا و آسیب‌های زیست‌محیطی است. وی عنوان کرد: اگرچه بسیاری از سهام‌داران بر نیاز به استخراج معدنی حیاتی‌تر توافق دارند اما هیچ‌کس نمی‌خواهد معدن‌کاری را در حیاط خلوت خود انجام دهد. تاریخچه این صنعت شامل بلایایی مانند یکی از مرگبارترین و مضرترین حوادث زیست‌محیطی برزیل در سال ۲۰۱۹ است که در آن سدی حاوی باطله‌های معدنی متعلق به شرکت واله فرو ریخت.
رئیس غول معدنی استرالیایی (ریوتینتو) خاطرنشان کرد: این به نفع همه است که در این زمینه بهتر عمل کنیم زیرا شکاف فزاینده در میزان مواد معدنی مورد نیاز وجود دارد.به گفته کارشناسان امر، ایجاد چنین تغییری در روایت مستلزم بهبود روابط بین شرکت‌های معدنی و جوامع محلی است.
تجزیه و تحلیل آژانس بین‌المللی انرژی‌های تجدیدپذیر نشان می‌دهد که ۵۴ درصد از مواد معدنی حیاتی، در نزدیکی محل سکونت جوامع بومی قرار دارند. در سال ۲۰۲۰، ریوتینتو با منفجر کردن بخش‌هایی از غارهای جووکان استرالیای غربی به عنوان بخشی از برنامه‌های استخراج سنگ‌آهن به ارزش ۱۳۵ میلیون دلار، اعتراض عمومی را برانگیخت. بارتو این واقعه را که منجر به کناره‌گیری مدیران و رئیس قبل از تصدی وی در شرکت شد، عمیقا شرم‌آور خواند. بر اساس گزارش بانک جهانی، استخراج مواد معدنی حیاتی می‌تواند پیامدهای زیست‌محیطی جدی در قالب انتشار کربن حاصل از معادن و همچنین اثرات تنوع زیستی داشته باشد. بسیاری از شرکت‌هایی که مواد معدنی حیاتی را استخراج می‌کنند، سوخت‌های فسیلی آسیب‌رسان به محیط زیست مانند زغال‌سنگ را نیز استخراج می‌کنند. به گفته ناظران صنعت، به حداقل رساندن اثرات زیست‌محیطی این صنعت مانند ده‌ها هزار سد باطله که در سراسر جهان وجود دارد، باید اولویت اصلی آینده باشد. حل مخاطرات مرتبط با تنوع زیستی و مدیریت آب، مستلزم افزایش هزینه‌های تحقیق و توسعه و همچنین استعدادهای بهتر برای پیشبرد نوآوری‌های تکنولوژیکی است. یکی از زمینه‌هایی که
اخیرا شاهد سرمایه‌گذاری بوده، بازیافت مواد معدنی حیاتی است که نیاز به استخراج را کاهش می‌دهد. اسکات کلمنتز، شریک ترایبکا کپیتال تصریح کرد: معادن همچنین باید برای جذب بودجه عمومی و حمایت و سرمایه‌گذاری بیشتر صنعت، درخواست‌های بهتری از دولت‌های جهانی داشته باشد. وی افزود: در حالی که دولت‌هایی همچون ایالات متحده آمریکا، بودجه بیشتری برای پروژه‌های پایین‌دستی مانند تولید باتری‌های لیتیومی فراهم کرده‌اند، حمایت از فعالیت‌هایی مانند استخراج مواد معدنی مثل لیتیوم وجود ندارد. برخی از کارشناسان تاکید کردند که فرایندهای طولانی دریافت مجوز برای استخراج، سرمایه‌گذارانی را که به دنبال بازدهی سریع‌تر هستند، نگران کرده و اعلام می‌کنند که تولید معادن پس از اکتشاف، به طور متوسط حدود ۱۶ سال طول می‌کشد. با توجه به اینکه مقررات و استانداردهای جهانی بیشتری برای اطمینان از اقدامات خوب اجرا می‌شوند، افزایش کارآیی فرایند می‌تواند به نفع منابع مهم باشد.
متیوز یادآور شد: در نهایت صنعت با مشارکت سرمایه‌گذاران، جوامع محلی و سایر ذی‌نفعان دولت، تضمین می‌کند که ما مدلی از معدن‌کاری داریم که بتواند چالش‌های صنعت را رفع و در عین حال تقاضا را برآورده کند.
