صنعت فولاد ایران در سال ۱۴۰۳ چه چالش‌هایی دارد

خوشبختانه در زمینه تکنولوژی تولید در صنعت فولاد کشور، مشکل جدی وجود ندارد، اما کمبود انرژی برق در تابستان و انرژی گاز در زمستان طی ۳ سال گذشته، مشکلات مختلفی را در حوزه صنعت فولاد ایجاد کرده است، هرچند در سال گذشته مدیریت بهتری در زمینه تأمین انرژی برای صنعت در کشور رخ داد اما به هر حال این معضل همچنان وجود دارد و فعالان حوزه صنعت با آن رو به رو هستند.

در زمینه تکنولوژی تولید فولاد سبز لازم است بگویم که کشور ما هنوز اقدام مؤثر و حرکت قابل توجهی در این زمینه انجام نداده است. چنانکه می‌دانیم از سال ۲۰۳۰ به بعد تمامی کشورهای خریدار به ویژه کشورهای اروپایی، مالیات کربن را وضع کرده‌اند و اگر قرار باشد ایران درصدد ادامه صادرات حتی به کشورهای حاشیه خلیج فارس، شمال آفریقا و جنوب شرق آسیا باشد، چنانچه این کشورها نیز طی سال‌های آینده مالیات کربن را وضع کنند، از صادرات به این کشورها نیز محروم خواهیم شد.

در کشور ما در زمینه تولید و تکنولوژی مشکل خاصی وجود ندارد و من نیز هم صدا با بسیاری از کارشناسان این عرصه، معتقدم که اگر کمبودها در زمینه تأمین برق و گاز در کشور برطرف شود، نه تنها ظرفیت تولید فولاد بلکه تولید قطعی کشور نیز از میزان فعلی افزایش قابل توجهی می‌یابد. بنابراین در حال حاضر مشکل اصلی کشور که نگرانی بسیاری از فعالان عرصه صنعت فولاد را برانگیخته است، مساله صادرات است. امروز کشور از حیث اقتصادی در شرایطی قرار دارد که با مازاد تولید محصولات زنجیره فولاد روبه‌رو شده است. در بالادستی با مازاد گندله، در سطوح میانی با مازاد بیلت و اسلب و در سطوح پایینی نیز با مازاد سایر محصولات روبه‌رو شده‌ایم.

از سوی دیگر، امروز کشورهای همسایه و خریدار محصولات نهایی فولادی ما همچون عراق و افغانستان و حتی کشورهای جنوب شرق آسیا عوارض وارداتی یا CVD وضع کرده‌اند که منجر به بروز مشکلاتی در صادرات محصولات نهایی برای ما می‌شود. لذا چه در سال گذشته و چه در سال جاری، صادرات مهم‌ترین چالش و مشکل ما در زمینه صنعت فولاد بوده و هست. به ویژه که در سال گذشته(در تیرماه) موضوع خود تحریمی منجر به ایجاد عوارض صادراتی برای کشور شد و ضرباتی را به صنعت وارد کرد. هرچند پس از شکایت به دیوان عدالت اداری (در مردادماه)، این عوارض به مدت چند ماه متوقف شد اما از اواخر آذرماه دوباره وضع شد و طی سه ماه پایانی سال توانست اثرات منفی زیادی بر صنعت فولاد بگذارد. در نهایت اما توانستیم این عوارض را تا حدی در اسفند ماه کاهش دهیم. باید توجه داشت که اگر قرار است کشور ما در زمینه صادرات مازاد محصولات فولادی که مازاد بر نیاز داخلی است فعالیتی داشته باشد، نباید محدودیتی در این زمینه ایجاد شود.

کشورهای حوزه حاشیه خلیج فارس به ویژه عربستان، عمان و امارات متحده عربی نقش زیادی در توسعه صنعت فولاد دارند و اجرای طرح‌های زیادی را در دستور کار خود قرار داده‌اند. بیشترین سرمایه‌گذاری آنها نیز تکنولوژی HMPT (فرآوری جدید سنگ‌آهن هماتیت)را مدنظر قرار داده که نوعی تکنولوژی نوین بر مبنای هیدروژن به عنوان یک سوخت پاک است. این کشورها از طریق وضع مالیات کربن از سال ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۰ نیز به دنبال به دست آوردن بازار بیشتر صادراتی هستند.

فراموش نکنیم که کشورهای حوزه حاشیه خلیج‌فارس، با طرح‌های توسعه‌ای که در زمینه تولید فولاد دارند، (عربستان سعودی در افق ۲۰۳۰، عمان در افق ۲۰۴۰، امارات متحده عربی در افق ۲۰۳۵) نه تنها بین ۲۵ تا ۳۰ میلیون تن مازاد بر تولید فعلی به فولاد این کشورها اضافه می‌شود بلکه چون فولاد تولیدی خود را بر مبنای تولید فولاد سبز ارتقا داده‌اند، این خود می‌تواند تهدیدی بر بازارهای صادراتی آینده کشور باشد.

در خصوص مسیر پیشِ روی بنگاه‌های صنعت فولاد کشور باید بگویم که همه چیز به سیاست‌های حاکمیت و دولت مربوط است، چراکه هر سیاست و قانونی که وضع شود بر سیاستگذاری بنگاه‌های صنعت فولاد اثرگذار است و می‌تواند برنامه‌ها و اهداف آن را دستخوش تغییر قرار دهد. چنانکه تصمیماتی که در سال‌های اخیر در خصوص عوارض صادراتی اتخاذ شده است،

توانسته اثرات سو و محسوسی بر روند فعالیت بنگاه‌ها بگذارد. در واقع، وزارتخانه بی‌آنکه هیچ نظرخواهی و مشورتی با بنگاه‌ها و تشکل‌ها انجام دهد، تصمیمات خود را اتخاذ کرده و برنامه‌هایش را عرضه می‌کند و بعد که مشکلات یکی یکی ظاهر شدند، از فعالان این عرصه و تشکل‌ها می‌خواهد که برای حل مشکل نظر بدهند!

این روند لطمات بسیار زیادی به تجار و بنگاه‌های صنعتی وارد کرده است. این در حالی است که در شرایط تحریم‌، تعداد تجار محدود می‌شود و لذا نباید موقعیتی را ایجاد کرد که همین تعداد اندک نیز متضرر شوند و از تجارت فرار کنند. چنانکه می‌دانیم سرمایه بسیار ترسو است و همین که شرایط قدری ناامن شود، از ریسک فرار می‌کند.

امروز بازار سرمایه در کشور وضعیت خوبی ندارد و سرمایه‌داران بزرگ به دلیل مشکلاتی که با آن مواجه شده‌اند، با کاهش سودآوری روبه‌رو شده و تمایلی به سرمایه‌گذاری مجدد ندارند. این فرار سرمایه و بی‌انگیزگی بر صنعت فولاد اثرگذار بوده و لذا باید حاکمیت درباره آن فکر اساسی کند.

درباره تحریم‌ها نیز بسیار سخن گفته و شنیده‌ایم.

واقعیت این است که امروز تحریم‌ها در کشور وجود دارند و ما نیز نمی‌توانیم فعالیت خود را در این دوران کاهش دهیم. اما معتقدم آنچه امروز بیشتر از تحریم‌ها در حال وارد کردن آسیب و خسارت به صنعت فولاد است،

 وضع قوانین نادرست و عوارض صادراتی، تغییرات ژئوپلیتیکی و تنش‌های سیاسی است.

امیدوارم در سال ۱۴۰۳ شاهد کاهش رکود در بازارها، رونق تولید و رفع قوانین نادرست و محدودکننده باشیم و تمامی بنگاه‌های تولیدی و فعالان صنعت فولاد و معادن بتوانند در شرایطی سالم و امیدوارکننده به فعالیت خود ادامه بدهند.