مشتریان خارجی میعانات گازی‌ ایران دست خالی بازگشتند

در آخرین روزهای فعالیت دولت دوازدهم یکی از مشکلاتی که صنعت نفت با آن دست به گریبان بود موضوع تولید و ذخیره سازی میعانات گازی بود. میعانات گازی محصولی است که هنگام استخراج گاز به دست می‌آید به دلیل آنکه رابطه مستقیمی با تولید گاز دارد باید این محصول از چاه تخلیه شود تا امکان برداشت بیشتر گاز وجود داشته باشد.

میعانات گازی در ادبیات صنعت نفت به عنوان نفت فوق سبک می‌شناسند که در تولید بنزین کارایی بسیار بالایی دارد اما مسئله‌ای که ایران با ان مواجه شده بود عدم توانایی فروش این محصول به دلیل شرایط تحریمی بود.

در سال‌های آخر فعالیت دولت دوازدهم روزانه چیزی حدود ۵۰۰ هزار بشکه میعانات گازی در کشور تولید می‌شد اما به دلایل مختلف از جمله نبود مشتری و یا عدم امکان استفاده در داخل کشور این میعانات باید یا در نفتکش هایی ذخیره می‌شد و یا اینکه باید این محصول با ارزش سوزانده می‌شد چرا که اگر از چاه‌ها تخلیه نمی‌شدند عملاً کشور با حبس گاز مواجه شده و یا تولید گاز کاهش پیدا می‌کرد. چه بسا که برای مقطعی نیز این اتفاق رخ داد و تولید گاز نیز کاهش یافت.

مسئولان وقت صنعت نفت در چند نوبت درخواست خرید نفتکش را به سران قوا دادند تا بتوانند این میعانات گازی را در نفتکش‌ها ذخیره کنند.

در سفرهای متعددی که خبرنگاران برای بازدید به منطقه عسلویه می‌رفتند با تعداد زیادی نفتکش مواجه می‌شدند که عملاً این نفتکش‌ها کارشان ذخیره سازی میعانات گازی بود به طوری که برای هر نفتکش باید سالانه ۴۵۰ میلیون دلار هزینه می‌شد تا این میعانات را در خود نگهداری کنند.

با روی کار آمدن دولت سیزدهم مسئولان وزارت نفت در کوتاه مدت دنبال راه کارهایی برای خلاصی از این وضعیت بودند و مذاکرات برای فروش میعانات گازی ذخیره سازی شده روی آب آغاز شد به طوری که در مدت زمان کوتاهی حجم قابل توجهی از این میعانات صادر شد.

اما کار به همین جا ختم نشد و با تدابیری که در وزارت نفت اندیشیده شد بخشی از میعانات گازی تولید شده به عنوان خوراک واحدهای پتروپالایشگاهی و پتروشیمیایی مورد استفاده قرار گرفت و این تدابیر موجب شد که امروزه دیگر شاهد انباشت میعانات گازی روی آب نباشیم و هزینه‌های هنگفتی بابت ذخیره سازی میعانات گازی پرداخت نکنیم.